چرا ابراهیم رئیسی استعفا نمی دهد؟

از آنجا که شرایط ساعت به ساعت در حال بدتر شدن است بجاست این پرسش را از رئیس دولت مطرح کنیم که وی و دولت‌اش چگونه بناست به این اوضاع سر و سامان دهند؟ البته بهتر بود در همان جلسه این سوال از رئیس جمهور مطرح می‌شد اما حالا که نشده در این وجیزه این پرسش به علاوه یکسری نکات گوشزد می‌شود.

معمولا وقتی دولت‌ها در موضوعی به بن بست می‌رسند دست به تغییر سیاست‌ها و افراد می‌زنند.

بنابراین دولت ابراهیم رئیسی برای اینکه شرایط اقتصادی را متحول کند دو مسیر را پیش رو دارد.یعنی ابتدا سیاست‌های اقتصادی خود را تغییر دهد و در گام بعدی و در صورت لزوم، مدیران خود را جا به جا نماید.

به نظر می‌رسد از آنجا که چندی پیش رئیس کل بانک مرکزی تغییر کرد و فرزین جایگزین صالح‌آبادی شد دولت مسیرهای ذکر شده را به نوعی طی کرده است.

یعنی در همین مدتی که دولت سیزدهم در راس کار بوده شرایط اقتصادی به مراتب نسبت به وضعیت اقتصادی در دولت روحانی بدتر بوده و به همین دلیل در ابتدا دولت مذکور با تغییر سیاست‌های اقتصادی که یکی از آن طرحی موسوم به جراحی اقتصادی بود تلاش کرد قطار اقتصاد کشور را بر روی ریل برگرداند ولی وقتی متوجه شد هرچه از زمان پایان دولت قبل می‌گذرد شرایط وخیم‌تر می‌شود ترجیح داد دست به جا به جایی مدیران خود بزند که یکی از مهمترین آنها تغییر در بانک مرکزی بود.

فلذا اکنون در شرایطی قرار داریم که دولت هم تغییر سیاست‌ها را امتحان کرده و هم تغییر مدیران.شاید دولت بخواهد مدیران بیشتری را جا به جا کند اما به نظر ‌در این وضعیت بالاتر از تغییر در بانک مرکزی تغییر مهمتری را بتوان در تیم اقتصادی لحاظ نمود.

حال این پرسش مطرح است که گام بعدی چیست؟ از نظر نگارنده گام بعدی برای این دولت جهت بهبود و یا حداقل کنترل اوضاع، تغییر سیاست‌ها البته این بار عمیق‌تر و ساختاری‌تر و در گام بعدی تغییرات افراد البته این هم عمیق تر و جدی تر است.

در باب تغییر سیاست‌ها البته عمیق تر این دولت باید با شجاعت کامل به سیاست‌هایی رجوع کند که ممکن است با رویکردها و طرز تفکر این دولت مناسبتی نداشته باشد ولی چاره‌ای جز اجرای آن نیست. برای مثال بازار ارز آرام نمی‌گیرد مگر اینکه نگاه دولت در سیاست خارجی توامان به غرب و شرق باشد.

رئیسی رفت چین و آمد قیمت دلار در آستانه 50 هزار تومان قرار گرفت و این موضوع به نیکی نشان می‌دهد چاره‌ای جز تغییر اساسی در سیاست خارجی نیست.

چه بسا لازم باشد در این خصوص امتیاز دهیم ولی اگر روی دیگر سکه فروپاشی کامل اقتصاد باشد چاره‌ای جز این نباشد!

بحث بعدی آن است که اگر تغییر عمیق سیاست‌ها نیز چاره کار نبود باید چه کرد. به نظر می‌رسد اگر دولت سیزدهم نتوانست حتی با تغییر واقعی و عمیق سیاست‌ها راه به جایی ببرد چاره کار همان تغییر مسئولان رده بالای دولت است؛ یعنی در سطح بالاتر از وزرا!

آری؛ اگر قرار است ابراهیم رئیسی گره‌ای باز کند و هر روز مشکل بیشتری بیافریند و در نهایت مصائب مردم فزونی یابد باقی ماندن وی در پاستور چه دلیلی دارد؟!