چرا دخترای سیاه آمریکایی اینقدر چاق اند؟

حالا چرا این رو گفتم؟ چون یک مثال بیارم از اینکه تصمیم هایی که آدم ها در بچگی و نوجوانی می گیرند و ذائقه ای که توی خودشون درست می کنند اون ها رو تا آخر عمر رها نمی کنه. اونقدر لاغر شدن برای این دخترا سخته که حاضرند فرهنگ زیبایی رو بازنویسی کنند ولی زیر بار لاغر شدن نرند. نگاه کنید به lizzo خواننده سیاه پوست آمریکایی که عکس اش روی چندین مجله زیبایی آمریکا رفته و دخترای سیاه اون رو به عنوان یک دختر زیبا می شناسند. 

این مثال رو داشته باشید، حالا میخوام بگم تصمیم های دیگه جوامع و گروهی ما هم همین اثر رو داره. وقتی مراقب دخترامون نیستیم و بهشون اجازه میدیم که وارد روابط متعدد در سنین بچگی و نوجوانی بشند به نوعی داریم توشون ذائقه ناسالم شکل میدیم. 

متاسفانه دخترای نوجوون بدترین نوع پسرا رو توی اون سن انتخاب می کنند. خیلی از پسرای خوب توی اون سن ها چون چیزی برای عرضه ندارند عقب می شینند و اصلا سراغ دخترها نمیرند ولی پسرهای بد و خودشیفته ابایی از فریب و ورود به رابطه ندارند. خروجی این روابط هم معمولا آسیب روانی به این دختراست. دخترای نوجوون بعد از چندین رابطه مریض تبدیل به ارواحی رنجور، آسیب دیده، بی اعتماد و بدذائقه می شند که دیگه سالم و مریض، نرمال و غیرنرمال رو تشخیص نمی‌دند. چون در سنین پایین که به شدت قابل شکل دادن هم هستند این روابط رو تجربه میکنند و متاسفانه هم شکل و هم رنگ پسرای مریض می شند. 

جامعه ما و البته همه دنیا دچار نسلی از دخترا شده که در نوجوانی بدذائقه شدند و دیگه توان اصلاح رو ندارند. مثل دخترای سیاه چاق که سعی میکنند استانداردهای زیبایی رو بیارند پایین تا اینکه خودشون رو لاغر و زیبا کنند، این دخترها هم سعی میکنند استانداردهای جامعه رو بیارند پایین و جوری وانمود کنند که انگار بادی کانت دورقمی‌چیز عادی یه و چه بسا نشانه سلامته.

همونطور که الان دخترای چاق توی آهنگ های پاپ دخترای لاغر رو مسخره می کنند، دخترای با بادی کانت بالا هم باکره ها رو مسخره می کنند گویی که باکرگی غیرنرماله و روابط متعدد و بی هدف نرماله. 

خلاصه بادی کانت بالا رو مثل چاقی بدونید. یک جور بحران سلامته. درسته که بادی کانت بالا مثل چربی انباشته توی ظاهر خودش رو نشون نمیده، ولی در باطن در نهایت نشون میده و اون زن رو مستعد کلی بیماری روحی و روانی میکنه.