پاسخ به یک سوال در مورد راهپیمایی

نخست اینکه بعد از تحولات پاییز و تحرکات جدی اپوزیسیون جمهوری اسلامی بسیاری که جزو قشر خاکستری جامعه محسوب می شدند تلنگری خوردند.در واقع وقتی اپوزیسیون در پی مرگ جانسوز مهسا امینی با این شدت و حدت وارد عمل شد بسیاری از مردم در ذهن خود دست به قیاس زدند و این سوال بدیهی و در عین حال کلیدی را از خود مطرح کردند که اگر جمهوری اسلامی نباشد جایگزین آن چه خصوصیات و مختصاتی دارد؟ واقعیت آن است که اپوزیسیون جمهوری اسلامی از نظر کمی فربه و از نظر کیفی نا چیز است.نگاهی به عملکرد و هم افزایی های این قشر به نیکی ثابت می کند این جماعت گرفتار  وابستگی ،سهل انگاری،غفلت ،سبک مغزی و ایضا سطحی نگری است.البته این رای بدور از بررسی افرادی است که به عنوان لیدر اپوزیسیون شناخته می شوند.بلکه با نگاهی گذرا به سخنرانی های این افراد می توان پی برد که شناخت این ها از جامعه ایرانی بسیار کم و نازل بوده و ملاک و معیار شان مطالب اکانت های توئیتری است که بعضا کاربران شان فیک هستند.به هر روی ، جامعه خاکستری ایران مدام و ممتد در حال قیاس است و اگرچه شاید دل خوشی از جمهوری اسلامی نداشته باشد ولی در عین حال حتم دارد که جایگزین های احتمالی نیز نه تنها نقطه برتری ندارند بلکه به مراتب اسفناک تر نیز هستند.البته همانطور که عرض کردم این گزاره ها صرفا از روی سخنرانی های اخیر این افراد دریافت می شود و قطعا بررسی گذشته و شخصیت لیدرها مردم خاکستری را به نکته های روشن تری می رساند.برای مثال گروهی که دستان اش به خون بسیاری از ایرانی ها آلوده است و هم پیمان صدام و سایر دشمنان این مرز و بوم  بوده چگونه می تواند نقش منجی را ایفا کند؟و یا یک شاعر و داستان نویس داغدیده مگر توانایی لیدری سیاسی و عبور از بحران های احتمالی را دارد؟و یا خبرنگاری که که مدام رنگ عوض می کند و پروژه بگیر نهاد های امنیتی ایالات متحده است مگر قابل اطمینان و سرمایه گذاری است؟عرضم این است که نمی شود و نمی توان از نقش ارزیابی های قشر خاکستری جامعه از رفتار اپوزیسیون در مورد حضور پر رنگ مردم در راهپیمایی امسال به سادگی گذشت.

نکته بعدی که باید به آن اذعان داشت نقش دستور عفو بزرگی است که اخیرا صورت گرفت.هرچقدر نظام از خود چهره ای رحمانی ،مردمی ،مهربان و دل نزدیک به مردم نشان دهد جامعه خاکستری نیز مشارکت بیشتری در چنین مراسم هایی از خود نشان می دهد.به زبان ساده ،اگر حاکمیت یک گام به سوی مردم بردارد مردم ده گام به سوی حاکمیت بر می دارند تا ثابت کنند قدرشناس هستند.در ماجرای دستور عفو بزرگ بسیاری از فرزندان مردم که در بند بودند آزاد شدند و همین انرژی مثبتی را در جامعه به وجود آورد.اگر این روند تداوم داشته باشد و اصلاحاتی اساسی پیرامون معیشت مردم وممیزی های انتخاباتی  رخ دهد حتی دور از انتظار نیست که در انتخابات آتی مشارکت مردم مایه سرافکندگی نباشد.چه بسا لازم باشد در این زمینه نیز دستوراتی صادر شود!